Ik kan sorry zeggen, sorry dat ik zo lang niks heb geschreven. Maar ik heb niet echt spijt en ik vind het niet erg. Waarom ik nu dan wel weer schrijf? Ik denk omdat ik het even nodig heb, weer even weg van mijn eigen leventje. In dat leventje gaat het namelijk even niet zo lekker. En als ik wist hoe dat kwam, kon ik dat veranderen, maar dát is het punt. Ik weet niet waarom het zonnetje in mijn leven niet meer half vanachter een wolk tevoorschijn komt. Want dat deed het eerst wel, nooit een hele zon, maar wel een beetje vanachter een wolkje, dat wist ik ook wel. Ik weet dat ik niet iemand ben waarop de zon voluit schijnt en waar ik van elk moment kan genieten. Daarom had ik ook bewust deze blog Zonnewolk genoemd, omdat er altijd wel wolken in mijn leven zijn. Niet zo zeer door dingen die er gebeuren, dan wel door de wolken die ik in mijn eigen hoofd creëer. Maar momenteel zijn er alleen maar wolken. Harde regenwolken en zelfs bliksemschichten. En het ergste van alles, er is helemaal geen aanleiding voor. In principe zou op dit moment in mijn leven de zon juist hard moeten schijnen! Ik ben nota bene pas getrouwd! Morgen voor een maand, en hoe de eerste maand was? Wolken, wolken en nog meer wolken. Af en toe wel een zonnetje, maar dat is maar één zonnetje en die is voor mijn lieve man. Wat een geduld heeft hij, en veel liefde, niet normaal; mijn zon.
Ik weet ook niet waar ik heen wil met dit gebrabbel over zonnen en wolken, het mag wel duidelijk zijn dat ik in de war ben. Ik weet niet ook niet of iemand dit leest, maar het schrijven lucht wel een beetje op. Al is het super cryptisch en snap ik er zelf ook de ballen van. Ik heb ook geen zin om een mooie foto hier bij te zoeken, laat staan zelf te maken. En ik weet niet ook niet of ik meer ga schrijven en als ik dat al wel doe, waarschuw ik je vast dat het allemaal vast niet zo leuk meer wordt.
Ik hoop wel dat jij gelukkig bent. Nu. Op dit moment dat je dit leest. En als dat niet zo is, probeer het. Want dat is je leven waard.
Zonnewolk 