Waarom ik geen cadeau geef op moeder- of vaderdag

Misschien zul je nu wel denken:

Oh, dat is zo’n iemand die haar vader en moeder zo lief vindt, dat ze vindt dat ze dat elke dag moet laten weten en niet alleen op zo’n zelfbedachte dag in het jaar.
Nee, helaas, dat is het niet. Al vind ik het wel goed dat er zulke dagen nu bestaan, net als met Valentijnsdag. Natuurlijk is het commercieel gedoe, maar in deze tijd van het jaar, waarin iedereen druk, druk, druk is, is het wel goed om even een dag te hebben waar je stil staat bij je dierbaren. Niet dat D. en ik ooit in onze relatie Valentijnsdag hebben gevierd, maar dat is een ander verhaal.
Ik heb sinds ik klein was mijn ouders eigenlijk nooit meer een cadeau gegeven voor moeder- of vaderdag. Misschien af en toe nog een verplicht bloemetje of zo’n douchespulpakket, maar verder niet echt. Waarom niet?
Omdat ze het niet verdienen.

Bam! Die komt binnen hè. Ik heb ook lang getwijfeld of ik dit zal delen en toen bedacht ik me, ja, het is mijn blog en ik wil dit graag kwijt, want niet iedereen heeft een fijne vader of moeder.

Ik kom uit een groot gezin, een gezin van vijf kinderen. Eigenlijk zes, maar mijn jongste zusje is na acht dagen overleden. Zelf was ik te jong om daar iets van mee te krijgen, maar hier is het wel allemaal denk ik begonnen. Mijn vader is een gesloten persoon, in dat opzicht lijk ik veel op hem (ik lijk sowieso veel op hem, helaas) en hij kan niet over zijn emoties praten. Toen begon hij met drinken. Mijn vader is (of was, ik weet het niet eens) een alcoholist, al sinds ik mij kan herinneren en dat heeft voor veel, erg veel narigheid gezorgd in onze jeugd. Mijn moeder heeft ook aan die narigheid bijgedragen. Ik heb nog nooit een persoon ontmoet die zó materialistisch is als mijn moeder, maar goed.
Als ik kijk naar mijn zussen en broer, zijn we er allemaal verknipt uitgekomen. Nu pas lukt iedereen het een beetje om de brokken uit het verleden te herstellen, maar dat gaat niet altijd even makkelijk.

Maar waarom vind ik dan dat mijn ouders geen cadeau verdienen? Het is toch logisch dat als je een kind verliest of überhaupt een persoon verliest dat je daar kapot van bent?

Ja, ben ik absoluut met je eens. Een geliefde verliezen is het ergste wat er kan gebeuren in een leven, iemand die nooit meer terugkomt en die je voorgoed kwijt bent, doet het meeste pijn van alle verdriet. Maar om andere mensen pijn en verdriet te doen met jouw verdriet, is echt niet terecht, zeker als ouder zijnde niet. Per ongeluk kan best gebeuren of dat je het niet door hebt, maar als er vaak genoeg tegen je gezegd is dat het pijn doet en je toch doorgaat alsof je niet luistert, daar kan ik boos over worden.

En dat is wat er met mijn ouders is. Zij hebben zulke gigantische oogkleppen op, dat is niet normaal. Zij leven hun leventje en bemoeien zich amper met hun kinderen. Ik kan ook echt niet met hen praten, ik probeer wel eens wat te vertellen, maar op één of andere manier kunnen zij het gesprek altijd over hunzelf laten gaan. En dat is niet erg, ik vind het niet erg om niet veel over mijzelf te vertellen, maar van je ouders verwacht je stiekem wel dat ze geïnteresseerd in je zijn, dat ze in je geloven en dat ze achter je staan. Dat ervaar ik totaal niet bij mijn ouders. Toen ik voor de eerste keer vertelde dat ik naar de universiteit wilde, was het eerste wat ze zeiden dat ik dat maar niet moest doen, omdat ik het waarschijnlijk toch niet aan kon. Dat zeg je toch niet tegen je kind? Hun mening was altijd belangrijk voor mij en ik werd er erg onzeker van, daardoor ben ik nog een halfjaar doorgegaan met de hbo-opleiding, terwijl ik daar diep ongelukkig van werd, maar dát zagen zij niet.

El, kom je nu niet heel ondankbaar over? Je moet toch blij zijn dat jouw moeder jou heeft uitgeperst, dat je te eten hebt gekregen, dat ze je naar school hebben kunnen laten gaan, dat ze je spullen hebben kunnen geven en dat jullie ook gewoon dagjes uit zijn gegaan en weet ik het allemaal. Iemand die zijn vader of moeder heeft verloren, zou er waarschijnlijk alles aan willen doen om wel nog een cadeautje te kunnen geven op zo’n dag! En jij zit een beetje te zeuren?!

Ja, ja, ik weet het, ik schaam me ook wel een beetje. En als het kon zou ik iedereen zijn/haar vader of moeder terugwensen, het leven is daar zo oneerlijk in. Maar mijn ouders zijn mijn ouders. Niet meer, niet minder. Het zijn geen vertrouwenspersonen, niet mijn persoonlijke fanclub, mijn moeder is niet mijn beste vriendin, zij zijn niet mijn steun en toeverlaat. Ik zal nooit een goeie band met ze krijgen en ze zullen denk nooit (meer) een grote rol in mijn leven krijgen, daar is gewoon te veel voor gebeurd.

Goed, misschien verdienen ze dan wel een verplicht bloemetje, omdat ze qua praktische zaken voor alles hebben gezorgd.

Sorry als ik mensen kwets met dit verhaal, maar dit is wel hoe het is; mijn verhaal, al is het maar een tipje van de sluier. Ik schrijf dit ook niet om medelijden op te wekken, want ik ben absoluut niet zielig hoor. Ik heb het inmiddels wel (redelijk) geaccepteerd dat het is zoals het is en ik gun iedereen juist wél een goeie band met hun ouders, want dat lijkt mij alleen maar heel erg mooi! Wees dus dankbaar als jij wel goed met jouw ouders kan praten, ze je steunen en in jou geloven, ook al zeuren ze dat je op tijd naar huis moet komen of dat je je kamer moet opruimen. Dat doen ze ook alleen maar voor jouw bestwil :)

Hoe is jouw band met jouw ouders?