Het mag wel duidelijk zijn dat het niet zo lekker gaat bij mij. Als ik dan het internet af ga, zie ik dat meer mensen nu niet lekker in hun vel zitten. Maar ik weet niet hoe betrouwbaar dat is, want als ik mij slecht voel dan wil ik juist lotgenoten vinden… Dus logisch dat ik dan meer mensen zie die niet lekker in hun vel zitten… Maar. Daarnaast heeft het natuurlijk ook met het weer te maken. Kortere, donkere dagen. Stom weer, somber weer. Daar word je dan toch ook gewoon somber van.
Toch is het meer bij mij, ik weet niet wat het is, maar het zit niet goed. Ben ik depressief? ‘Ziek’ in mijn hoofd? Ben ik gewoon down? Is het een winterdepressie? Of heeft het toch met dingen van het verleden te maken? Heb ik persoonlijkheidsproblemen? Heb ik mij zelf niet goed genoeg tot een individu ontwikkeld? Ik weet het niet. Maar mijn zoektocht gaat beginnen!
Ik heb mij aangemeld voor psychische hulp. Iets wat ik al vaker heb gedaan, zo’n 4/5 keer en steeds leek het niet te helpen. Of tenminste, niet te helpen… Als het eventjes goed ging met mij, zei ik ajuuparapluu om vervolgens na een aantal weken (of soms zelfs dagen) weer in een stortbui van emoties terecht te komen. En me dan weer opnieuw aanmelden? Nee, daar was de drempel dan weer te hoog voor. Maar nu heb ik me dus wel weer aangemeld.
‘Waarom zou het nu wel werken?’ vroeg de mevrouw aan de telefoon tijdens de intake: subtiel. Maar ik sta er nu anders in. Het is echt niet goed in mijn hoofd en ik kan er niet meer goed door functioneren. Het is nu echt belangrijk dat er iets aan wordt gedaan. Als het goed is, heb ik nog heel wat jaar te leven en om dat op deze manier te doorstaan; liever niet. Ik ben nog jong, ik kan er nu nog wat aan doen en dat ga ik nu dus ook doen!
Het eerste intakegesprek heb ik inmiddels gehad. Ik ben iemand die al snel aanvoelt bij een persoon of het klikt of niet. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb dat nu eenmaal. En ik beoordeel mensen dan niet op hoe ze er uitzien of hoe ze doen of iets, maar het is gelijk een gevoel. Als het gevoel ‘mist’ van dat het klikt, dan probeer ik ook altijd alsnog wél open te zijn en het wel te proberen, maar meestal werkt het dan gewoon niet. In ieder geval, de klik met de psych was er nu gelukkig wel meteen! Dat scheelde al gelijk.
Manlief was ook mee, voor het geval ik ‘mooi weer’ zou spelen. Maar zoals ik al zei, ik sta er nu anders in en ging dat echt niet doen. Ik vind het moeilijk om uit mijzelf dingen te vertellen en de psych stelde dan ook juist de goede vragen waardoor ik veel heb kunnen vertellen. Dingen als autisme, ADD en winterdepressie kwamen naar voren, maar volgens de psych was het vooral iets wat dieper in mij zat. We gaan het in ieder geval verder onderzoeken. Ondanks dat ik me slecht voel, was het toch een positief gesprek. Over een week krijg ik een adviesgesprek. En nu ik toch bezig was, kon ik net zo goed gelijk bij de studieadviseur aankloppen. Ook dat was een positief gesprek, ook al zit studievertraging er wel in, maar dat geeft niet. In deze stortbui van emoties, waren er dus toch wat kleine zonnestraaltjes zichtbaar.
PS. Het lijkt en voelt heel krom en slecht om over mijn eigen gezeur te blaten, terwijl de wereld zo erg geschokt is door de vreselijke aanslagen (al is dat weer zo krom dat je er nu van Parijs wel heel veel over hoort, omdat het zo dichtbij is, terwijl er over andere landen minder ophef over is). Maar ik kan daar sowieso niet zo goed mee omgaan en wilde toch een update posten.
Zonnewolk 