Zo’n verloving, hoe gaat dat nou?

Ja, ik ben dus verloofd met mijn beste vriend D. en ik blijf dat gek vinden om te zeggen.
Ik. Ben. Verloofd. Ik ben verloofd? Verloofd ben ik. IK bén verloofd. Ik ben verloofd. Klinkt toch gek?
Anyways. In september komt de grote dag! Het voelt nog heeeel ver weg, maar eigenlijk komt het heeeel snel alweer dichterbij. Komt allemaal goed! Houd ik mezelf voor…
Maar die verloving hè, hoe ging dat nou in zijn werk? Ik zal m’n best doen om het niet allemaal té zoetsappig -met kwijl van je beeldscherm af- te maken. Gewoon een beetje feitjes en ik zal het afwisselen met foto’s die ik zelf heb gemaakt, kan je in ieder geval plaatjes kijken! Goed, komtie!

Die toren in Parijs

Het begon allemaal…. in mei 2014.
Voor ons jubileum hadden we een paar daagjes naar Parijs geboekt. Bah, klinkt gelijk al zo romantisch hè? Ja, sorry, maar ik denk ook eigenlijk echt dat het één van mijn geweldigste vakanties ooit was, al waren het maar vijf dagen en heb ik niet zo veel vakanties meegemaakt.
We gingen met de bus, want: lekker goedkoop, en kwamen om 06:00 uur ’s ochtends aan. Brak als we waren, hebben we de eerste dag doorgeploeterd en al gelijk heel veel van Parijs gezien, wat is het toch een mooie stad! Ik zal niet al die dagen bespreken hoor (al was het eigenlijk alleen maar veel lopen, Parijs bekijken, chillen, aardbeien onder de Eiffeltoren eten, stokbroden eten bij La Sacré-Cœur, veel gebruik gemaakt van Le Batobus (= gelijk een tip voor als je er een keertje heen gaat!) en veel musea bezoeken). Oh, sorry, heb ik het toch verteld.
Nu denk je natuurlijk gelijk al: ooohhh, lekker zonnetje, Parijs, Eiffeltoren, rond hun jubileum, die D. heeft al de hele tijd een ring in zijn zak, zo kan ik ook wel een verloving regelen!
Hmm, ja, nee, zo ging het toch niet helemaal.

Die piramide in Parijs

Je moet wel weten dat D. en ik een heel open relatie hebben. We kunnen écht over a-l-l-e-s, echt álles praten, dat is zo fijn! We kunnen uitgebreid elkaars poep bespreken (too much info?), maar ook alle onzekerheden kunnen we aan elkaar kwijt. Het onderwerp trouwen is dan ook meerdere keren aan bod geweest.
Zonder grappen en grollen; D. is twee jaar lang flink depressief geweest en trouwen was voor hem altijd een gevoelig onderwerp. Kort gezegd; hij is al een keer getrouwd geweest, maar zijn ex ging vreemd met een goede vriend van hem (waar ik nog steeds woest over kan worden als ik het schrijf), waardoor hij opnieuw trouwen erg eng vond, wat helemaal logisch is. Maar nu gaat dat allemaal goed hoor :).
Al hoewel, ik heb hem nog steeds de optie gegeven dat we de bruiloft afblazen als hij het gevoel heeft dat hij er niet klaar voor is, maar tot nu toe heeft hij er (gelukkig!) nog geen gebruik van gemaakt.

Die kerk op de berg in Parijs

Afijn, we lagen ’s avonds in bed in ons crappy hotel, want: lekker goedkoop, en hadden het over trouwen.

“Maar D., wat houdt je nu nog precies tegen om te gaan trouwen?”
“Nou, gewoon, veel te vroeg en al die mensen die het dan dom vinden dat ik wéér ga trouwen.”
“Lieffie, het is helemaal niet te vroeg. We zijn al heel lang bij elkaar en we kennen elkaar al supergoed. We wonen alweer een jaar samen en ook dat gaat goed. En niemand vindt het dom hoor, iedereen is alleen maar blij voor ons. En als iemand het wel dom vindt, is die toch niet uitgenodigd.”
“Ja, je hebt gelijk. Weet je wat, laten we gaan trouwen!”

Ja, zo ging het echt, komt redelijk impulsief over hè? :) That’s how we roll! Nee, ik schrok er zelf eigenlijk ook een beetje van. Ik had niet verwacht dat hij opeens zo makkelijk ‘meeging’. Misschien was het dan toch de sfeer van de stad of waarschijnlijk gewoon de goeie gesprekken daarvoor al.
De volgende dag hebben we samen een ring uitgezocht en D. was de rest van de dag zenuwachtig met de ring in zijn zak.
“Moet ik je nu vragen?” “Is dit een mooi moment om je te vragen?” “Wat moet ik precies zeggen?” “Nu dan?”
Beschamend moet ik nu zeggen dat ik het een beetje irritant vond. Volgens mij heb ik zelfs een keer gezegd dat het mij niet kon schelen en hij zelf maar moest bedenken wat die ging zeggen. Als die maar niet zei: Lieve El, we zijn nu al zoveel jaar bij elkaar…. Over clichés gesproken, rillingen over mijn rug daarvan.

Deze foto is stiekem van een andere keer toen ik in Parijs was

Dit bericht wordt een beetje lang, hè? Ik snap het als je bent afgehaakt, het antwoord weet je natuurlijk al. Maar ik zal toch even verder vertellen.
We kwamen van de laatste tocht op Le Batobus en die stopte bij, jawel, de Eiffeltoren. Ik was erg moe van de dag en er liepen daar allemaal van die verkopers rond die rozen en champagne en weet ik veel wat ze je allemaal probeerde aan te smeren. Ook liepen er veel mannen met bier rond en als ik ergens een hekel aan heb… Ik voelde me dus totaal niet op mijn gemak. Terwijl ik mijn best deed om geen oogcontact te maken met één van die mannen of met wie dan ook en probeerde zo ver mogelijk uit hun buurt te blijven en erg naar een bed verlangde, wilde D. nog graag ‘een rondje’ lopen. Geïrriteerd zei ik dat ik graag ‘naar huis’ wilde -ja, dat zeg ik als ik terug naar het hotel bedoel- en toen ging die opeens op één knie! Volgens mij had hij nog geen eens wat gezegd, ik vergat alles en kon alleen maar giechelend “JA!” roepen en hem heel hard knuffelen en niet meer loslaten.

Hét bewijs!

Nu lijkt het allemaal heel romantisch, maar eigenlijk was het dat dus niet: we hebben samen besloten dat we ons die dag gingen verloven, het was voor mij dus geen verassing. We hebben samen de ring uitgezocht, die spotgoedkoop was. D. heeft niets eens iets kunnen zeggen, ik was niet in mijn beste bui… Maar weet je, voor mij was het perfect. Precies zoals het bij ons past.
En sindsdien kan ik alleen maar glimlachen als ik naar de ring kijk en heb ik ontzettend zin om de rest van mijn leven bij hem te zijn.