Trouwen enzo… ~ 1: Ik ga later nooit trouwen!

Zoals je vast wel weet gaan D. en ik komende september trouwen. Wat? Wist je het nog niet!? Lees dan dit artikel nog even waarin ik vertel hoe we ons hebben verloofd! Het leek mij wel leuk om eens in de zoveel tijd te vertellen wat mij bezig houdt rondom het trouwen, wat ik nog moet regelen, hoe ik dingen aanpak, hoe ik mij voel bij dingen, want hé, dat hele trouwgebeuren is niet niks hoor! En ik vind het zelf erg leuk om het op deze manier te documenteren en zo houd ik misschien een beetje het overzicht. Al is het een heel random rubriek, wat alles wat met trouwen te maken heeft kan ik hierin kwijt :). Ook handig voor jou! Want als je geen zin hebt in trouwdingen, kan je het lekker overslaan, maar als je juist wél zin hebt in trouwdingen en misschien inspiratie wil opdoen, kan je het juist wél gaan lezen. Afijn, je snapt de gedachte er achter. Laten we beginnen bij het begin, namelijk: dat ik nooit wilde trouwen! 

“Ik ga later nooit trouwen! Ik blijf lekker voor eeuwig alleen en dan ga ik een kindje adopteren vanuit India, met grote bruine ogen. Die mag ik dan heerlijk in mijn eentje opvoeden en niemand die zich dan met mijn opvoeding gaat bemoeien!”

Jup, guilty, dat riep ik altijd vroeger. Ik wilde nooit trouwen omdat ik mijn gevoelens en gedachten niet wilde delen. Ik wilde alles op mijn eigen manier doen en gewoon lekker eigenwijs in mijn eentje zijn. Ik had geen zin om mijn leven met iemand te delen, wilde niet over mijn emoties praten, want dat kon ik toen ook niet. Ik wilde lekker voor altijd alleen zijn, al vanaf mijn elfde riep ik dat. En dat heb ik denk ik volgehouden totdat ik iets met D. kreeg. Vijf jaar geleden was ik nogal depressief. Ik zat absoluut niet lekker in mijn vel, wist niet wat ik wilde, deed dingen die ik niemand aanraad, vond mijzelf niks waard en zag het allemaal hopeloos in. Ik maakte veel foto’s, daar kon ik redelijk goed mijn gevoel in kwijt en ook in het schrijven, kon ik mijn gevoelens kwijt. Laatst vond ik onderstaande foto en stukje, het is wel redelijk deprimerend en zwaar:

Vannacht maakte ik bovenstaande foto. Het is precies ook hoe ik me nu voel. Die grote hand is echt het leven wat me aangrijpt. Waar ik niet onderuit kan komen en me te pakken wilt nemen. En ik ben zo verschrikkelijk bang. Bang dat ik me voor altijd zo ga voelen. Bang dat ik nooit in mijn leven écht gelukkig kan zijn. Bang dat die grote schaduw voor altijd over mij blijft hangen. Bang dat ik nooit iemand vind die me zo ontzettend goed begrijpt en er echt, echt voor me wilt zijn. Die me accepteert zoals ik ben, en me aanspoort om dingen te gaan doen. Me opvangt als ik val. Me aan het lachen kan maken, maar me ook dwingt mijn verdriet te uiten. Die mijn tranen opvangt, ze bewaart op de plek van zijn hart. Mij bewaart op de plek van zijn hart. Ik heb echt het gevoel dat diegene niet voor mij bestaat. En anders weet diegene zich heel goed te verstoppen. Ik heb het gevoel dat mijn hart zich verhard. Dat ik geen mensen meer toe kan laten. En ik denk dat het niet lang meer duurt, dat mijn hart breekt. In duizenden stukjes, als het al geen tienduizenden zijn. En dan is het over, ik weet het zeker. Niemand die het dan nog kan lijmen. Wat moet ik dan. Nu al probeer ik mijn leven op te vullen met foto’s maken waarvan ik denk dat ze mooi zijn, en met afspraken die ik toch niet na kom, en met eindeloos denken, denken, denken. Ik weet niet meer wat ik moet doen om mijn hart niet te laten breken.

Somethin’ filled up my heart with nothin’, someone told me not to cry.

But now that I’m older, my heart’s colder, and I can see that it’s a lie. – Arcade Fire

Gelukkig is mijn hart niet gebroken, mijn hart is door de jaren heen wel zwaarder en dikker geworden, maar het is D. uiteindelijk heel goed gelukt om het binnen te dringen en hij gaat er ook niet meer uit. (Die jongen heeft me toch een geduld, niet normaal!) Het is een beetje een mengelmoes van happy en niet happy geworden en ik weet ook niet zo goed wat mijn conclusie wordt. Maar ik ben heel blij dat ik mij niet meer zo vreselijk voel als toen, dat die zwarte hand over mijn leven er vanaf is gegleden. Af en toe is er nog wel een zwarte vinger, maar dat hoort ook bij het leven. En ik geloof oprecht dat het voor iedereen beter kan worden, hoe uitzichtloos jouw leven nu ook lijkt, het wordt beter. Natuurlijk worden niet alle artikelen zoals deze, maar dit is wel waar het begon, met mijn uitzicht dat ik nooit iemand zou vinden die zo goed bij mij zou passen. Maar het leven heeft (gelukkig) rare wendingen en over 4 maandjes ben ik gewoon getrouwd, hoe hard ik vroeger ook riep dat ik het niet wilde!